Kwestia przemocy wobec kobiet oraz praw kobiet to w Indiach w ostatnich latach jeden z istotniejszych elementów dyskursu społecznego. Temat podejmuje coraz chętniej również kino popularne, mówiąc językiem czytelnym dla szerokiej publiczności. I z jednej strony to ważne, by istotny przekaz docierał „pod strzechy”, ale z drugiej – twórcy stoją przed trudnym zadaniem, by odpowiednio wyważyć poszczególne elementy, nie przeszarżować z powagą, a zarazem nie iść na zbyt duże skróty. Nie udało się to choćby w przypadku Parched, które ugrzęzło gdzieś pomiędzy poważnym kinem społecznym a rozrywkowym mainstreamem, a w rezultacie nie podbiło ani jednej, ani drugiej widowni. I wyraźnie poległo jako głos w sprawie kobiet, bo masową publikę bardziej od przesłania (czy raczej wbrew niemu) zajęło rozsyłanie po kanałach społecznościowych sceny erotycznej Radhiki Apte.
Z Pink Bengalczyka Aniruddhy Roya Chowdhury’ego (wyprodukowanym przez Shoojita Sircara) sprawa wygląda lepiej. Reżyser miał precyzyjną wizję tego, co i jak chce przekazać. Mówi mocnym głosem, choć chwilami zbyt dosłownym i mentorskim.
Pomimo zapędów moralizatora-nauczyciela Chowdhury’emu udaje się stworzyć dobrze zagrany i skonstruowany dramat sądowy z elementami thrillera, który z pewnością pojawi się w wielu podsumowaniach najbardziej interesujących filmów indyjskich 2016 roku.

Reżyser nie traci czasu na przydługą ekspozycję bohaterów czy stopniowe wprowadzenie w akcję. Nie wykłada łopatologicznie porządku wydarzeń, wierząc, całkiem słusznie, że widzowie poskładają je z kolejnych scen i dialogów. Zaczyna od mocnego uderzenia, by od pierwszych chwil przykuć uwagę. Pokazuje podenerwowanych kumpli Dumpy’ego (Raashul Tandon) i Ankita (Vijay Verma), odwożących do szpitala krwawiącego z poważnej rany na głowie Rajveera (Angad Bedi). Rzecz dzieje się w południowym Delhi, więc wiemy, że mamy do czynienia z chłopakami z dobrych rodzin. Widać, że stało się coś złego, ale mężczyźni nie chcą zgłaszać sprawy policji. W innych ujęciach widzimy grupę dziewczyn, Minal (Taapsee Pannu), Falak (Kirti Kulhari) oraz Andreę (Andrea Tariang). Wzburzone i przejęte wracają taksówką do domu, wymieniając nerwowe uwagi. Wyraźnie ich sytuacja i sytuacja młodych mężczyzn są w jakiś sposób powiązane. Okazuje się, że scenariusz wspólnego wieczora wymknął się spod kontroli i jedna z dziewczyn musiała użyć siły, by powstrzymać niechciane awanse.

Sytuacja staje się napięta. Dowiadujemy się więcej o postaciach. One to niezależne, młode kobiety, które robią karierę i starają się żyć zwyczajnym miejskim życiem (co niekoniecznie jest zwyczajne w oczach konserwatywnej części społeczeństwa – w sądowej batalii oskarżyciel wytyka jednej z nich, co z nie za szanująca się córka, skoro nie została z rodziną, a wynajmuje mieszkanie z przyjaciółkami). Oni – przywykli, że wiele im wolno. Rajveer ma wpływowego w kręgach politycznych wuja. Arogancja i buta męskich bohaterów przypomina nieco wydarzenia (inspirowane niestety faktami) z No One Killed Jessica. Konflikt się eskaluje i znajduje finał na sali sądowej – bo w odwecie za wniesienie przez dziewczyny sprawy o molestowanie, Rajveer oskarża Minal, która go raniła, o próbę pozbawienia życia. Zarzutów jest zresztą więcej – bo bohaterki próbuje się zdyskredytować pomówieniami o prostytucję. W prawniczej batalii wesprze je słynny niegdyś adwokat – Amitabh Bachchan (któremu niepotrzebnie dodaje się rozbudowaną, nieistotną dla dramaturgii historię – acz należy docenić pokazanie bohatera z zaburzeniem dwubiegunowym).

Sala sądowa stanie się główną areną wydarzeń. Nie jest to Court czy nawet Aligarh, a kino dla szerokiej widowni, więc nie ma gry subtelnościami . Są szybkie wymiany, oratorskie popisy, skrajne emocje. I głęboki, grzmiący głos Amitabha, który konfrontuje widownię z tym, co wedle powszechnej opinii przystoi przyzwoitej kobiecie, a co nie. Po drugiej stronie jest śliski oskarżyciel, chwilami wręcz karykaturalny. Choć gdy przypomnę sobie, jakie „rewelacje” słyszałam nieraz w mediach z ust indyjskich przedstawicieli prawa (w kontekście ofiar przemocy seksualnej np. – że same sobie winne, skoro wracają późno do domu), ta groteskowość wydaje się uzasadniona.
Mimo wszystko przyjmowany ton chwilami jest zbyt natarczywy i pouczający. Sam proces zaś toczy się zbyt filmowo, w oderwaniu od sądowej rzeczywistości i efekciarsko (szczególnie drażni decyzja jednej z bohaterek, by pod naporem oskarżenia zeznać coś nieprawdziwego dla uzyskania wiarygodności – choć zrozumiały jest sens dramaturgiczny tej sceny). Reżyser nie ma też odwagi nadmiernie kierować Amitabhem – a charyzma aktora przytłacza część scen. Bardzo wiarygodnie wypadają Pannu, Kulhari i Tariang – publiczność zdecydowanie może się z nimi utożsamić i sympatyzować.

Niemniej udało się zasygnalizować ważne kwestie. Tego, jak obłudnie różnie traktowane są takie same zachowania mężczyzn i kobiet. Co jednej płci uchodzi, a co nie. A nade wszystko łatwość, z jaką winę i odpowiedzialność w sprawach przemocy seksualnej przenosi się ze sprawcy na ofiarę. Reżyser przy okazji podnosi też problem dyskryminacji Indusów z północno-wschodnich stanów (Andrea jest z Meghalai). I nade wszystko ma odwagę powiedzieć: kiedy kobieta mówi nie, znaczy to nie. Nieważne, czy była ubrana w mini czy burkę, czy piła alkohol, kawę czy nic nie piła, czy wcześniej flirtowała czy nie, czy ma za sobą seksualne doświadczenia czy nie. Swoje oberwało się też policji – w kwestii traktowania ofiar zgłaszających przestępstwa na tle seksualnym czy niekompetencji i korupcji.
A osadzenie akcji pośród dobrze sytuowanych, wykształconych sfer społeczeństwa nie pozwala na zdystansowanie się od problemu, zbycie go prostym „to nie dotyczy nas, tylko biedoty”.

Pomimo potknięć i nadmiernie kaznodziejskich tonów nie sposób odmówić Pink istotności. Film odbił się w Indiach szerokim echem i sprowokował wiele dyskusji. Tak choćby pisała o nim w recenzji dla „The Indian Express” Shubhra Gupta:

Że też tyle trwało, nim w Bollywood powstał film, mówiący tak dobitnie, bez owijania w bawełnę, bez uników, otwartym tekstem, o kraju, w jakim żyjemy, o społecznych konwenansach, których kobiety muszą przestrzegać, spętane patriarchalnymi zasadami, mizoginią oraz nieuzasadnionym poczuciem wstydu – bo jeśli ktoś cię skrzywdził, znaczy, że musiałaś sprowokować agresora, a potem masz tylko pokornie złożyć ręce na piersi, schylić głowę i się przymknąć.

Twórcom zdecydowanie udało się osiągnąć cel wzbudzenia społecznego fermentu . Poza Aligarhem nie było w zeszłorocznym mainstreamie hindi równie znaczącego głosu.