Trzej kumple, Tashi (Imran Khan), Nitin Beri (Kunaal Roy Kapur, reżyser błyskotliwej komedii The president is coming) i Arup (Vir Das) mieszkają razem w parszywej kawalerce w Delhi. Spłuczka w toalecie nie działa, tynk sypie się z brudnych ścian, wielonożne stworzonka ciekawsko wyciągają czułki, a na domiar złego sąsiad z góry to nauczyciel kathak, który jako czas udzielania prywatnych lekcji upodobał sobie wieczory. Ale mieszkanie to najmniejszy problem naszych bohaterów, bo właściwie… banda z nich nieudaczników.

Tashi, dziennikarz bez renomy, spotyka się z Sonią (Shenaz Treasurywala), mało rozgarniętą dziewczyną z nieźle ustawionej rodziny. Kiedy na pewnej niefortunnej kolacji rodzice, jego i wybranki, komunikują beztrosko, że ślub będzie za miesiąc, a przyszły teść wręcza mu kluczyki do nowiutkiego auta i obiecuje dorzucić jeszcze mieszkanie, oczywiście gdzieś blisko teściów, co już się każą tytułować mamą i tatą, Tashi nie wygląda na najszczęśliwszego faceta na świecie. Póki co robi jednak dobrą minę do złej gry.

Arup pracuje w agencji reklamowej i jego szef jest wyjątkowym osłem. Chłopak dzień za dniem potulnie wysłuchuje idiotycznych poleceń służbowych. A na domiar szczęścia kobita właśnie puszcza go w trąbę.
Nitin, fotoreporter z dziwacznymi upodobaniami, opracowuje zaś szczwany plan, jak się wyłgać od płacenia czynszu. Przy okazji boleśnie się przekonuje, że krętactwo nie popłaca – zjada kurczaka z podejrzanego higienicznie straganu, po czym dopada go wyjątkowo paskudny atak przypadłości określanej potocznie jako delhi belly.
Wskutek wariackiego splotu okoliczności, i za sprawą pewnej matrioszki, chłopcy zadrą z groźnym gangsterem (Vijay Raz) i jego bandą… A wtedy zacznie się prawdziwa jazda…

Scenariusz Delhi belly zrodził się jako projekt zaliczeniowy Akshata Vermy podczas studiów na UCLA. Tekst odleżał swoje w szufladzie, aż Akshat znów zaczął nad nim pracować – po tym jak stracił w USA posadę. Scenariuszem udało mu się zainteresować Aamira Khana – jak wieść gminna niesie, żona aktora wybrała ten akurat plik kartek ze stosu papierzysk, zaczęła czytać… i się zaśmiewać.
Widać więc, że warto zacząć od historii. I kiedy ta jest dopracowana, i do realizacji zabierze się grupa utalentowanych ludzi z pasją, efekt jest niemal gwarantowany. Tutaj powstał jeden z najbardziej świeżych filmów w komercyjnym kinie hindi ostatnich lat.

Delhi belly to farsa ze standardowym repertuarem zbiegów okoliczności, zmyłek i omyłek. Ale zrobiona sprawnie, w tempie, z ikrą. Miejscami jest niegrzecznie, niepokornie, niepoprawnie politycznie, ale humor, choć balansuje na granicy dobrego smaku, nigdy jej nie przekracza. I cóż… obrazowi współczesnych młodych Indusów mocno daleko do tego z przesłodzonych landrynek promujących wartości rodzinne. Z tych twórcy cokolwiek sobie podkpiwają. I, o zgrozo, o drżyjcie ojcowie grani niegdyś przez Amrisha Puriego, pada tu, głośno i donośnie, określenie „blow job”..
Zachwyca gangsterska banda osłów. Od razu puszcza się do widza oko, gdy panowie maszerują groźną bandą, a kamera wpierw pokazuje nam ich… sandały. Trójka bohaterów to urokliwa zbieranina sympatycznych fajtłap – i bliżej im do antybohaterów. Delhi zaś tutaj to naprawdę paskudne miasto pełne interesownych i podejrzanych typów).

Disco Fighter

Film ma do tego chwytliwy, przebojowy soundtrack. Większość kawałków słychać tylko w tle, ale błyskotliwe, prześmiewcze klipy do nich są do obejrzenia w dodatkach. Jeden z klipów, nawiązujący do Disco Dancera z lat 80., jest wpleciony w scenariusz jako wariacka parodia dream sequece. A przy okazji jaki to szalony special apperance!
I na koniec przyznam, że kupili mnie od pierwszej sceny. Bo jest tak – ląduje samolot. W tle muzyczka – funkowy motyw z Hum Kisi Se Kum Naheen. Po chwili fragment rzeczonego filmu pojawia się na ekranie… po odjeździe kamery widać, że to w telewizorze na lotnisku. I startujemy z akcją…