Ohm shanthi oshaana – reżyserski debiut Jude’a Anthany’ego Josepha – to wyjątkowo ciepła i bezpretensjonalna komedia romantyczna opowiedziana z kobiecej perspektywy. Bohaterka jest zadziorna i skora do działania, o czym daje do zrozumienia od początku, gdy bezceremonialnie przejmuje narrację filmu – tłumacząc, że w końcu to jej historia i ona ją opowie najlepiej.
Tak poznajemy szesnastoletnią Pooję (Nazriya Nazim) – która nieustannie przyprawia matkę o ból głowy. Chętnie chodzi w spodniach, nie znosi samego brzmienia słowa „gotowanie”, gwiżdże (co wszak młodej niewieście nie przystoi), nie siada skromnie, a gdy koleżanki wzdychają, widząc na ekranie Kunchacko Bobana, ona podziwia… jego motocykl. I w końcu zresztą dostaje własny. Pooja, choć mało w niej z potulnej, nieśmiałej dziewczyny, jednak nie sprawia rodzicom kłopotów, a wręcz jest powodem do dumy – sympatyczna, powszechnie lubiana, dobrze się uczy i chce studiować, by zostać lekarzem jak ojciec.

Pooja często odwiedza cioteczkę Rachel, która produkuje domowe wino (grzmijcie indyjscy obrońcy moralności i stróże trzeźwości), a dziewczyna służy jej jako pierwsza degustatorka. Cioteczka dzieli się z nią rozmaitymi mądrościami dotyczącymi życia i świata. Pewnego dnia doradza dziewczynie, że za mąż winna wyjść raczej za mężczyznę, którego kocha i sama wybierze, a nie – ze zmiennym powodzeniem – uczyć się miłości do kogoś obcego, z kim rodzina zaaranżuje jej małżeństwo. Pooja w słowach cioteczki widzi sporo sensu. Postanawia więc, że męża znajdzie sobie sama. I ochoczo zabiera się do działania, analizując za i przeciw okolicznych kawalerów. Wkrótce okaże się, że nie jest taką wielką sztuką znalezienie odpowiedniego kandydata. O wiele trudniej zyskać jego wzajemność. Pooja zadurzy się w Girim (Nivin Pauly). I uroczo, choć w dziecięco nieporadny sposób, będzie próbowała zwrócić jego uwagę. By zrobić na nim wrażenie, podejmie nawet pierwsze kulinarne próby. Ale chłopak pozostaje niewzruszony. Pooja, nawykła do działania, postanawia postawić wszystko na jedną kartę i wyznać swoje uczucia. Giri nie daje jej jednak dojść do głosu. I sprowadza ją na ziemię, mówiąc, że jest teraz za młoda na amory, powinna się skupić na studiach i zapewnieniu sobie przyszłości.

Mijają kolejne lata (bardzo udany jest pomysł, by upływ czasu zaznaczać, wspominając o filmach – keralskich i hindi – jakie wówczas były w kinach), dziewczyna dorasta, staje się dojrzalsza, dobrze sobie radzi na studiach medycznych. Nie potrafi jednak zapomnieć o niefortunnie kiedyś ulokowanym uczuciu. Obecne życie przynosi jednak nowe wyzwania i nowe znajomości. Czy drogi jej i Giriego jeszcze się skrzyżują?
Fabuła nie przyniesie wyjątkowych zwrotów i niespodzianek. Ale magia tego filmu tkwi przede wszystkim w dobrze napisanych, przesympatycznych postaciach, które chce się oglądać i którym się szczerze kibicuje, zabawnemu, lekko autoironicznemu sposobowi, w jaki bohaterka prowadzi narrację, oraz emanującym z ekranu cieple i optymizmie. To kino, które pozostawia w błogim nastroju, a jednocześnie nie jest cukierkowe czy przesłodzone. Obsada zaś, popularne keralskie młode gwiazdy, doskonale odnajduje się w konwencji.

Reżyser bawi się swoimi postaciami, nadając im delikatne komediowe rysy i  wzbogacając o drobne śmiesznostki. O cioteczce, specjalistce od win domowej produkcji, już wspominałam. Giri zaś – choć farmer – w razie potrzeby obroni wybrankę przed niebezpieczeństwami, bo w wolnych chwilach pracuje jako instruktor kung-fu. Wykładowca uniwersytecki, dr Prasad Varkey (Vineet Srinivasan, miłe cameo), z którym zaprzyjaźnia się Pooja, ma ogromną słabość do ciastek. A samej Poojy – przedsiębiorczej poszukiwaczce kandydata na małżonka – daleko od obrazu „typowej” biernej bohaterki, o jaką „typowy” bohater winien zabiegać.
W filmie jest zresztą kapitalna farsowa scena (rozgrywająca się w wyobraźni Poojy) z alternatywnym przebiegiem sztandarowego spotkania, gdy chłopak na wydaniu odwiedza dom kandydatki na żonę, by ją poznać, a ta spuszczając wdzięcznie wzrok, odpowiada na pytania i serwuje herbatę. W wizji Poojy to ona składa wizytę rodzinie wybranka, by go ocenić. I to onieśmielony chłopak, ubrany w tradycyjne mundu, trzyma tacę z napojami, oraz stara wypaść jak najlepiej i najwdzięczniej.
A skoro mowa o scenach w wyobraźni – nie można też nie wspomnieć o przezabawnej sekwencji z Nivinem Paulym ucharakteryzowanym na wąsatego chińskiego mędrca.

W Kerali film był ogromnym sukcesem kasowym, a ciepło przyjęli go nie tylko widzowie, lecz także krytycy. Pojawia się też w różnych podsumowaniach jako jednej z bardziej udanych filmów malajalam ubiegłego roku. Zupełnie zasłużenie.