Pod wieloma względami Kick pozostanie dla mnie filmem wyjątkowym. Bo kręcono go częściowo w Warszawie – przez jeden z planów zdjęciowych prawie codziennie przejeżdżam w drodze do pracy, inny był rzut kamieniem od mojego mieszkania, a w chłodne kwietniowe dni wielokrotnie udawało się natknąć na ekipę pracującą gdzieś na mieście. Bo Randeep Hooda podpisał moje polskie DVD z D. Bo już po kres czasów mogę wzbudzać zawiść indyjskich kumpli swoim zdjęciem z Salmanem. Oraz wiele innych „bo”, które zachowam we wdzięcznej pamięci.
Szkoda tylko, że seans nie był równie rozrywkowym doświadczeniem co dopingowanie produkcji…
Cóż, nie oczekiwałam rzecz jasna kina refleksyjnego i ambitnego. Wiem, jakie są superprodukcje. Wiem, jaki jest współczesny mainstream hindi. Wiem wreszcie, jakie są filmy z Salmanem. I liczyłam nawet nie na kapitalny thriller jak Kaminey, a na rzecz w stylu choćby pierwszego Dhooma – lekką i bezpretensjonalną rozrywkę z rozpędzoną akcją. Niestety dostałam… nużącą i niespójną historyjkę, w której wciąż siada tempo i próżno się doszukać sensu.

Pewne dzwonki ostrzegawcze uruchamiała co prawda świadomość, jak słaby jest pierwowzór telugu… Reżyser jednak deklarował, że Kick z Ravim Teją i Ileaną to tylko inspiracja, i jego Kopniak to właściwie nie remake, a zupełnie nowa jakość. Do współtworzenia scenariusza zatrudniono zaś popularnego pisarza Chetana Bhagata. Trudno jednak dać wiarę, że ktokolwiek pracował tu nad scenariuszem…
Różnic w stosunku do oryginalnego Kick nie jest wiele. Nie mamy co prawda do czynienia z remake’iem 1:1, gdzie skopiowane są niemal scena po scenie i dialog po dialogu, ale modyfikacje są raczej kosmetyczne. Przede wszystkim dotyczą miejsca akcji (Hyderabad vs Delhi oraz Warszawa vs Malezja) oraz bohaterów (np. niegodziwiec, w jakiego tu wciela się Nawazuddin Siddiqui, w wersji telugu był postacią mniej wyrazistą). O zgrozo, w wersji hindi również pojawia się porażająca animowana sekwencja wspominek z dzieciństwa.
Główna oś fabuły – od zawiązania akcji i jej zwrotów po zakończenie – jest  z grubsza ta sama. Szukaniem uzasadnień dla rozmaitych wydarzeń i rozwiązań fabularnych nikt sobie tu nadmiernie nie zaprzątał głowy.

Historia zaczyna się w Warszawie, a miejsce akcji anonsuje nam pięknie zaprezentowany w pierwszym kadrze Pałac Kultury i Nauki. Shaina (Jacqueline Fernandez), pani psychiatra o wiecznie udręczonym spojrzeniu, na prośbę rodziny odbiera z lotniska przybywającego ze służbową misją Himanshu (Randeep Hooda). Rodzina liczy po cichu, że dziewczynę uda się w końcu wyswatać. Bo smutna i samotna, a tu okazja trafia nie byle jaka – Himanshu to najdzielniejszy policjant w całym Delhi, chwilowo w ważnej zagranicznej misji. Shaina i Himanshu, podkpiwając z matrymonialnych spisków najbliższych, wdają się w pogawędkę. Shaina opowiada o wielkim uczuciowym zawodzie – byłym chłopaku w Indiach, który wszystko robił dla kopniaka (ang. kick) adrenaliny i porzucił ją, gdy wizja stabilizacji (Shaina kazała mu znaleźć stałą pracę, skandal!) zaczęła go męczyć. Himanshu zaś zwierza się, że w jego życiu nie ma miejsca dla nikogo innego poza pewnym superzłodziejem – jedynym przestępcą, jakiego nie udało mu się ująć. Tajemniczy Devil (taki przydomek przyjął złodziej) swój następny skok planuje właśnie w Warszawie, bo tu ma zjawić się w interesach pewien prominentny, acz skorumpowany biznesmen (Nawazuddin Siddiqui w karykaturalnej  roli czarnego charakteru). A choć Devil twarz zasłania maską, jasne jest, że on oraz dawna miłość Shainy to jedna i ta sama osoba (Salman Khan)…

Warszawa prezentuje się w kadrach nadzwyczaj malowniczo (operator Ayananka Bose rzetelny jak zawsze, doceniam jego pracę tym bardziej, że wiem, jak kiepskie było przez większą część trwania zdjęć światło). Trudno mi jednak traktować Kick jako wyjątkową promocję miasta. Akcja mogłaby się rozgrywać gdziekolwiek, a Warszawę równie dobrze dałoby się nazwać Budapesztem. Nasza stolica niniejszym dołączyła do zacnego grona światowych metropolii, gdzie na każdym kroku spotyka się Indusów oraz gdzie wszędzie, w domu czy w zagrodzie, mówi się po angielsku i w hindi. Nawet w szpitalu na oddziale psychiatrycznym personel jest zagraniczny. A i Himanshu gawędzi z europejską policyjną ekipą w hindi.

Znających warszawską topografię zapewne rozbawi, że Shaina na lotnisko jedzie metrem (w tej roli naziemna kolejka miejska), a także trasa, jaką potem z owego lotniska wraca. O ile jednak nie ma sensu wymaganie, by kolejność stacji i czas przejazdu odzwierciedlały w filmie stan rzeczywisty, to fakt, że na owej trasie dwukrotnie mija się Stadion Narodowy, jest już komiczną wpadką.
A największym kuriozum jest kursujący po stołecznych ulicach czerwony londyński double decker z kierownicą po odpowiedniej dla ruchu lewostronnego stronie, dziesiątka do stacji King’s Cross (która w brytyjskiej stolicy rzeczywiście jeździ taką trasą). Twórcy najwyraźniej nie myślą najlepiej o inteligencji swojej widowni. Bo też nijak nie próbują ukryć tego gigantycznego bubla. W Indiach może i nikt się nie połapał, publiczność w londyńskim kinie, gdzie film oglądałam, wydała się cokolwiek rozbawiona.
W czasie zdjęć wspomniany autobus (niemal celebryta po tym, jak zrzucono go z Mostu Gdańskiego) wzbudził obawy, że Warszawa gra Londyn… Zabawne, że w finalnym rozrachunku okazało się, że to Glasgow (bo tam zdaje się zaczęto „europejskie” zdjęcia), udające Londyn, w jednej z sekwencji akcji stało się Warszawą. Zrealizowanych scen widać nie można było zmarnować. Takie zatem trywialne i czysto materialistyczne jest rozwiązanie zagadki czerwonego autobusu na stołecznych ulicach.

Pomysł na film nie był do końca zły. Miłosny trójkąt bohaterów „z przeszłością” wpleciony w solidne kino akcji to właściwie samograj. Niestety Kick próbuje być wszystkim po trochu – romansem, wariacką masalą, komedią, kinem familijnym, tanim melodramatem, historią o zamaskowanym mścicielu / nieuchwytnym bohaterze ponad prawem, głosem przeciw korupcji i niesprawiedliwości, męskim kinem pościgów i wystrzałów z wątkiem udawanej amnezji na deser oraz zwodami, co nie zwiodłyby nawet przedszkolaka – i nie jest to poprowadzona świadomie międzygatunkowa gra. Konwencję Kick przybiera raz z przymrużeniem oka, to znów robi się śmiertelnie poważnie i łzawo. Całość tworzy wyjątkowo niestrawny i chaotyczny koktajl (z irytującą sekwencją, jak Shaina i Devi się poznali kwalifikującą się do wycięcia w pierwszej kolejności… choć nie, animowana wstawka jest jeszcze bardziej nieznośna). Numery muzyczne poupychane są dość przypadkowo i sprawiają wrażenie kręconych na akord. Głośno reklamowane zaś sceny akcji… cóż – zrealizowano je sprawnie, ale nie zapadają szczególnie w pamięć.

Z ekranu poznamy za to trochę porażających życiowych prawd.

W kwestii kobiet: możemy spić się do nieprzytomności, a potem zadzwonić po dziewczynę, by odholowała nas do domu, a potem sama po nocy wracała do siebie. I tak nas pokocha. Gdy poznajemy rodzinę wybranki, obraźmy koniecznie jej ojca. Nie będzie nam tego miała za złe. A on nie wyrzuci nas za drzwi. Zostawiając dziewczynę, stwierdźmy, że życie u jej boku nie daje odpowiedniego kopniaka – a i tak o nas nie zapomni (w tym pozytywnym sensie). I najlepszy sposób, by zrobić wrażenie na wykształconej niewieście, to po prostu porządnie dać komuś w pysk. Ach i nie zapominajcie, jeśli umawiacie się z psychiatrą, jako czułego przydomka używajcie Dr Psycho (doktor Psychol/Psychopatka). Będzie wniebowzięta!

W kwestii ogólnej moralności: można łamać prawo i zdemolować pół miasta – jak długo działamy w imię dzieci, najlepiej chorych, wszystko nam wolno i będzie nam wybaczone.

Najbardziej bezpretensjonalny w tym wszystkim jest Salman. Dokładnie wie, kim jest i po co znalazł się na planie oraz że to dla niego do kin ruszy widownia. Uśmiechnięty i charyzmatyczny, dobrze się bawi, rzucając kolejne efektowne one-linery i pogrywa własnym wizerunkiem. Oczywiście nie zabrakło nawiązań do jego postaci z Dabangg.  Gwiazdorska charyzma nie wystarczy jednak, gdy twórcom brak historii do opowiedzenia…
Brak też niestety damsko-męskiej chemii (a postać Jacqueline jest irytująco papierowa, nieciekawa i właściwie zbędna). Iskrzy za to między postaciami Salmana i Randeepa, co podsuwa mnóstwo żartobliwych interpretacji.

Z niechęcią myślę o reakcjach, jakie film wywoła, jeśli zostanie pokazany w Polsce. Cały pozytywny efekt Lunchbox (Smaku curry) wyparuje, bo znów będzie się kpiarsko i pogardliwie pisać, jakie to indyjskie kino nonsensowne i kuriozalne.

I wybaczcie, zagapiłam się na spadający autobus, więc nie zauważyłam, czy wyretuszowali pewien słynny napis dotyczący postaci z naszej rodzimej polityki na rurze ciepłowniczej. Liczę, że ktoś zwróci na to uwagę, bo ja nie wiem, czy się poważę na kolejny seans. A przynajmniej nie bez odpowiedniego zapasu trunków i dobrego planu na drinking game (wypijanie kolejki, gdy którykolwiek z bohaterów wypowiada słowo „kick” może załatwić sprawę).

Zdjęcia z planu Kick – pierwsza porcja i druga porcja.