Ore Kadal, adaptacja bengalskiej powieści, to piąty film w dorobku uznanego karelskiego twórcy Shyamaprasada. Podobnie jak jego wcześniejsze obrazy, Agnishakshi oraz Akale, jest wnikliwym studium relacji i intymnym portretem rodziny. W Agnishakshi Shyamaprasad pokazał szczęśliwy związek bramińskiej pary wystawiony na próbę za sprawą przemian społecznych okresu walki o niepodległość. Tradycja i nieumiejętność dostosowania do nowego kształtu rzeczywistości, stan zawieszenia między przeszłością a przyszłością, uniemożliwiały znalezienie kompromisu. W Akale członkowie mieszanej angielsko-indyjskiej rodziny – choć razem –żyli obok siebie i nie potrafili się porozumie. Niezdolni do konfrontacji z rzeczywistością, zamykali się w świecie złudzeń. W Ore Kadal reżyser po raz kolejny pokazuje wyzwania dyktowane realiami społecznymi, w które uwikłana jest rodzina.

Deepthi (Meera Jasmine) to typowa oddana żona. Zajmuje się domem i synem, własne aspiracje odkładając na bok. Jej mąż Jayam (Narain) traci pracę i nie może znaleźć nowej. Nie chce jednak słyszeć, by małżonka ratowała domowy budżet. To jego obowiązkiem jest utrzymanie domu i rodziny. Uważa, że kiedy znów znajdzie posadę, wszystko się ułoży. Przypadek zetknie Deepthi z zamożnym sąsiadem, ekonomistą dr Nathanem (Mamooty). Na wieli poziomach dzieli ich przepaść – intelektualna, społeczna, doświadczeń. Połączy ich jednak dziwaczna, toksyczna relacja. Wpierw głównie erotyczna…

To rewelacyjnie zagrane, gęste emocjonalnie kino, wnikliwie zaglądające w stany ducha bohaterów, które nie podaje prostych odpowiedzi i ocen.

Deepthi nie daje się uwieść Nathanowi, bo jest nieszczęśliwa w małżeństwie. Nie jest nieszczęśliwa – jej mąż to oddany poczciwiec, który nie podejrzewa, że może być oszukiwany – a tylko znudzona zwyczajnością, monotonią codziennego życia i obowiązków Nie rozumie swoich emocji. Czuje się uwiązana, spętana narzuconą rolą społeczną. Pociąga ją inny świat i jego wyzwania. Funkcjonuje jednak, kierując się powinnościami. Nagle w jej świecie pojawia się ktoś, kto uosabia inny model życia, a w dodatku widzi w niej kobietę. Budzi cielesność. Deepthi staje się obiektem pożądania, a nie tylko modelową matką czy żoną. Fascynuje ją własna fizyczność, ale z drugiej nie ma odwagi otwarcie odrzucić tego, co społecznie akceptowalne. Nie potrafi uporać się z tym konfliktem… co prowadzi do dramatycznego zwrotu.

Nathan jest destrukcyjny. Zimny w relacjach, wyrachowany. Często sięga po alkohol. To ekonomista, który ma pomysły na zmienianie świata, ale w najprostszych więziach międzyludzkich okazuje się bezradnym uczniakiem, jakby relacje były kolejną wymianą dóbr.Kobiety traktuje przedmiotowo. Uwodzi, przyciąga, po czym odpycha. Chłodno przyznaje, że liczy się dla niego tylko piękno. Z wyrachowaniem używa Deepthi. Ale relacji mimo wszystko potrzebuje, choć ucina je, nim zdąża się przerodzić w coś poważniejszego. Nagle jednak zaczyna docierać do niego, że może zostać z niczym. Stacza się, ogarnięty obsesją. Ale czy obsesją tej jednej kobiety, czy też obsesją zmarnowanych szans i nieuchronnej samotności? Nie ma kontaktu z własnymi emocjami, a nawet konfrontowany z nimi przez powierniczkę i jedyną przyjaciółkę Bellę (Ramya Krishnan) robi uniki, znajduje tłumaczenia i wykręty.

Reżyser kreśli historię za pomocą subtelnych środków i niedopowiedzeń. Drobiazgowo maluje portrety psychologiczne postaci, oddając ich charakter pracą kamery (rewelacyjne zdjęcia), specyfiką przestrzeni, jaka ich otacza, muzyką. Nie daje swoich interpretacji, to widzowi pozostawia rozwikłanie zagadki motywacji bohaterów. A otwartym zakończeniem stawia kolejne pytania.

W sposobie, w jaki skupia się na ludziach i zagłębia w relacje, czuć ducha twórcy z innego kręgu kulturowego, bardzo bliskiego polskim widzom. Kieślowskiego. Shyamaprasad w wywiadach często przyznaje się do fascynacji jego kinem. Podobnie zachwyca się muzyką Preisnera – i fragment ilustracji z Podwójnego życia Weroniki w Ore Kadal słychać